Część 4 :)

                                                                 *Oczami Magdy*
Rano obudziły mnie rażące promienie słońca wpadające przez okno. Uchyliłam lekko powieki, a przed moimi oczami zobaczyłam Nialla, który słodko spał trzymając rękę na mojej talii. Poczułam, że burczy mi w brzuchu. Chciałam ostrożnie wstać z łóżka, by udać się do kuchni, lecz nie udało mi się to, ponieważ Horan przytrzasnął swoim tyłkiem róg mojej bluzki. Zaczęłam wyszarpywać spod niego materiał, ale to nie pomagało. W końcu zebrałam wszystkie swoje siły i pociągnęłam jak najmocniej umiałam, a biedny Irlandczyk wylądował na podłodze, lecz wcale się nie obudził. Postanowiłam po drodze zabrać ze sobą do kuchni Patrycje, bo jedzenie w samotności to żadna frajda. Zapukałam lekko do pokoju, ale nikt nie odpowiadał. Zapukałam mocniej, nadal nic.
-Dobra wchodzę! - Pomyślałam.
Zobaczyłam Harrego i Patrycje wtulonych w siebie. Stwierdziłam, że nie będę im przeszkadzać i wychodząc delikatnie zamknęłam za sobą drzwi. Zeszłam na dół i pogodziłam się z myślą że będę jadła sama, bo pewnie wszyscy jeszcze spali. Wchodząc do kuchni zobaczyłam Zayna, Liama i Louisa pijących herbatę.
-Cześć wszystkim - Powiedziałam.
Chłopcy odpowiedzieli uśmiechem.
-Widziałaś gdzieś może Harrego? - Zapytał Liam.
-Jest na górze z Patrycją i jeszcze śpią.
-Wiecie co? Mam fajny pomysł. Może zafundujemy im pobudkę? Ale nie taką zwykłą. - Uśmiechnął się złowrogo Louis.
-Co masz na myśli? - Zapytał Zayn.
- Słuchajcie... - Zaczął brunet.
Wszyscy zgodnie pokiwaliśmy głowami i wzięliśmy potrzebne nam rzeczy.
Zayn kopnął w uchylone drzwi, a te otworzyły się z hukiem. Wpadliśmy do pokoju z durszlakami na głowach oraz patelniami i łyżkami w dłoniach i zaczęliśmy hałasować najgłośniej jak się dało. Liam po chwili zorientował się co trzyma i wyrzucił świecący przedmiot jak najdalej tylko mógł.
                                                                 *Oczami Patrycji*
Wyrwana ze snu nie wiedziałam co się dzieje. Widziałam tylko Harrego leżącego obok mnie i resztę bandy skaczącą po naszym łóżku jak stado pawianów.
-Co się dzieje?! -Krzyknął Hazza kiedy w końcu się obudził.
-It's time to get up! - Śpiewali.
-I'm get up!
Zeszliśmy już w pełnym składzie na śniadanie, przynajmniej tak się nam wydawało. Siedzieliśmy przy stole kiedy zorientowaliśmy się, że nie ma Nialla.
-Gdzie jest nasz blondasek? - Zapytał jeden z chłopców.
-Ostatnio widziałam go w jego pokoju. - Stwierdziła Magda.
- Chodźmy go poszukać. - Zaproponował Liam.
-To ja sprawdzę w lodówce. - Powiedział Louis - Nie ma go! Jak to możliwe?!
-Oj Lou przestań pajacować i chodź go poszukać! Martwię się o niego. Nie przyszedł na śniadanie, a to zły znak.- Zaprotestował Zayn.
                                                                *Oczami Magdy*
Poszliśmy na górę, by przeszukać pokój. Na drzwiach była tabliczka : Nie wchodź, bo Cię zjem! Ale nikt już nie bał się groźby głodnego Nialla, więc weszliśmy do pokoju i zaczęliśmy przeszukiwać każdy kąt . Nigdzie śladu żarłoka. Zaczęliśmy podejrzewać, że sam się zjadł. To by było straszne! Załamana usiadłam na kołdrze leżącej na ziemi i usłyszałam tylko głośne:
-Ał!
- You’re giving me a heart attack. Looking like you do... - Zaczęli śpiewać chłopcy.
Okazało się, że Niall leżał cały przykryty kołdrą , a ja niechcący na nim usiadłam i kiedy chciał się podnieść uderzył głową w szafkę stojącą za nim.
-Która godzina? - Zapytał blondyn.
-Trzynasta. A co? - Powiedziałam.
-Chłopaki! Przecież my dzisiaj mamy koncert! Musimy szybko wracać do hotelu, bo nasz menadżer nas zabije. On przecież nawet nie wie, że nas nie ma! I powiedział, że przyjdzie po nas o czternastej. Mamy tylko godzinę! Szybko! - Dostał olśnienia Horan.
Wszyscy biegaliśmy jak poparzeni w tą i z powrotem po całym domu, bo każdy miał tylko 10 minut na ogarnięcie się. Zwarci i gotowi, by wyruszyć w drogę poszliśmy pod garaż gdzie stało auto Harrego.
-O nie zapomniałem! Przecież mój tata wziął auto!
-I czym my teraz pojedziemy?! - Zaczął lamentować Liam.
-Mam pomysł... - Powiedział Hazza z grobową miną.
Staliśmy przed wielką stodołą. Zayn otworzył drzwi i naszym oczom ukazał się zielony traktor z przyczepą.
-Nie patrzcie się tak na mnie! Macie lepszy pomysł?! Wsiadajcie! Nie mamy czasu! - Zaczął wrzeszczeć Harry.
-Stary spokojnie. Nie denerwuj się tak. Już wsiadamy. - Powiedział Louis.
Loczek odpalił maszynę i pomknęliśmy z zabójczą prędkością 30 na godzinę w stronę miasta.
                                                               *Oczami Louisa*
Pod hotelem czuliśmy tylko na sobie wzrok innych ludzi. Zobaczyliśmy naszego menadżera.
-Hahahaha - Śmiał się. - Jacy normalni ludzie przyjeżdżają do centrum Londynu traktorem? Hahahaha.
-Hello Simon. - Przywitał się Harry.
Facet wypluł wodę, której przed chwilą się napił.
-Co wy tu robicie? Kiedy wyszliście?! - Zezłościł się. - Nie ważne, wysiadajcie. Ludzie się na was patrzą i musimy was przygotować.
-To są nasze koleżanki. - Przedstawił nas Louis. - Miałbyś może dla nich jakieś ubrania na przebranie, bo zaprosiliśmy je na nasz koncert, bo jak wiesz mieliśmy dwie wolne wejściówki i bilety i nie wypada się tam pokazać w rozciągniętych koszulkach.
-Nie jestem skłonny do dawania ubrań obcym ludziom, ale dla was zrobię wyjątek. Wy idźcie do pokoju się przebrać, a ja zaprowadzę dziewczyny do Vicki, a ona im coś znajdzie.
Vicky, była naszą projektantką i zawsze ubierała nas na różne występy i konferencje prasowe.
                                                                  *Oczami Harrego*
Za kulisami jak zwykle przed koncertem było nerwowo. Każdy biegał w tą i z powrotem, by wszystko było "dopięte na ostatni guzik". Dziewczyny siedziały już na swoich miejscach. Zostało pięć minut. Trzy, dwa, jeden odliczał koordynator imprezy. Show się zaczęło. Wyszliśmy na scenę i pierwszą piosenką jaką zaśpiewaliśmy było Live While We're Young. Rozległy się piski. Po ósmej piosence, postanowiliśmy zrobić Patrycji i Magdzie małą niespodziankę i zaprosiliśmy je na scenę.
-A teraz chcielibyśmy zaprosić do nas dwie dziewczyny. - Oznajmił Niall.
Były zdziwione, bo nic takiego nie było w planach. Wiele naszych fanek patrzyło się na nie zazdrosnym wzrokiem.
                                                                 *Oczami Magdy*
Chłopcy zaśpiewali nam They Don't Know About Us, a my byłyśmy zachwycone.
-Ciekawe czemu wybrali akurat tą piosenkę? - Zastanawiałam się.
Niall wraz z Harrym zaczęli chodzić dookoła nas i cały czas nie spuszczali z nas wzroku. Poczułam się wtedy tak wyjątkowo, a na koniec wręczyli nam bukiet czerwonych róż. Pożegnali się z publicznością i zeszli z nami ze sceny trzymając nas za ręce.
                                                                 *Oczami Patrycji*
Skakali dobre półtorej godziny. Byli zmęczeni, co było widać na pierwszy rzut oka. Po zakończeniu koncertu  poprosili Simona o przenocowanie jeszcze jednej nocy w domku Hazzy. On nie był zadowolony z tego pomysłu, ale ostatecznie zgodził się i odwiózł nas tam swoim samochodem. Byliśmy już na miejscu. My z Magdą weszłyśmy pierwsze, a niezdarny Zayn wchodząc do środka potknął się o dywan leżący w przedpokoju i upadł na podłogę. Reszta potykając się o niego również znalazła się na ziemi. Z kuchni słyszałyśmy tylko ich głośne chrapanie, bo najwidoczniej nie mieli siły, by się podnieść. Mieliśmy szczęście, że nie przyjechaliśmy dziesięć minut później, bo dopadłaby nas burza.
-Musimy zanieść ich na górę. Przecież nie będą spali na podłodze w przedpokoju i to jeszcze jeden na drugim - Stwierdziłam.
-Masz rację. Chodźmy.
Pierwszego wniosłyśmy Liama, potem Harrego, Nialla, i Louisa. Jako ostatni był Zayn. Byłyśmy już u szczytu schodów kiedy nagle usłyszałyśmy głośny grzmot, a za oknem przez uchylone drzwi pokoju ujrzałyśmy  błyskawicę, która oświetliła ciemną postać stojącą na przeciwko nas. Tak głośno krzyczałyśmy, że nie wiem nawet kiedy wypuściłyśmy z rąk śpiącego Zayna, który z hukiem zjechał w dół po schodach, uderzając głową o każdy schodek po kolei.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Jest kolejna część! Mamy nadzieję, że się podoba. :)  Ciąg dalszy naszych przygód ukaże się w najbliższym czasie. Zapraszamy do komentowania i byłybyśmy wdzięczne jakbyście przesyłali tego bloga dalej. Dziękuje i pozdrawiam :)